Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy przechowywana jest w kościele św. Alfonsa w Rzymie na Wzgórzu Eskwilińskim między Bazylikami Matki Bożej Większej i św. Jana na Lateranie.
Tradycja mówi, że obraz został wykradziony z sanktuarium na wyspie Krecie przez pewnego kupca, który przywiózł go okrętem do Rzymu w XV w. Podczas podróży, życie pasażerów okrętu znalazło się w niebezpieczeństwie z powodu gwałtownej burzy i tylko cudowna pomoc Matki Bożej ocaliła wszystkich od zagłady. Kupiec przed śmiercią powierzył ikonę swemu przyjacielowi, aby ten umieścił ją w jednym z rzymskich kościołów. Ten jednak zatrzymał obraz w swoim domu i dopiero w obliczu śmierci, gdy Matka Boża pojawiając się we śnie jego córeczce wyraziła pragnienie, aby ikona została umieszczona w kościele między Bazyliką Matki Bożej Większej i św. Jana na Lateranie, żona umierającego umieściła obraz w kościele św. Mateusza. Przez trzy wieki ikona ożywiała duchowość wiernych Eskwilinu, lecz po zburzeniu kościoła przez oddziały napoleońskie w 1798 roku, została przeniesiona do kościoła Santa Maria in Posterula nad Tybrem. Ikona pozostawała tam w prawie całkowitym zapomnieniu przez około 70 lat, aż do czasu kiedy Redemptoryści, budując kościół św. Alfonsa (w pobliżu miejsca, gdzie kiedyś wznosił się wspaniały kościół św. Mateusza), zainteresowali się starożytnym obrazem. Został on odnaleziony dzięki szczęśliwemu przypadkowi: ojciec Michał Marchi, redemptorysta, przypomniał sobie, iż jako mały ministrant widział obraz w jednej z kaplic w Santa Maria in Posterula.
W roku 1866 Papież Pius IX podarował Redemptorystom ikonę odnowioną przez polskiego malarza Leopolda Nowotnego. 23 czerwca 1867 roku dziekan Kapituły Watykańskiej uroczyście koronował Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, wyrażając tym samym oficjalnie akt uznania dla maryjnej ikony, czczonej od kilku już wieków. Podczas uroczystej procesji w pobliżu kościoła, wydarzył się cud uzdrowienia dziecka (upamiętniony przez kopię obrazu umieszczoną na ścianie kamienicy przy Via Merulana 276). Od tego momentu nabożeństwo do Matki Nieustającej Pomocy zaczęło nieustannie wzrastać, rozszerzając się po całym świecie. W roku 1876 ustanowiono święto Błogosławionej Dziewicy Maryi pod wezwaniem Nieustającej Pomocy, z własnym oficjum, modlitwami i czytaniami mszalnymi. Początkowo celebrację tego święta ustalono na niedzielę poprzedzającą uroczystość św. Jana Chrzciciela, później natomiast wyznaczono 27 czerwca jako dzień poświęcony Matce Bożej Nieustającej Pomocy.Od 1866 roku obraz oryginalny czczony jest w kościele św. Alfonsa, który stał się ważnym sanktuarium maryjnym. Przybywa tu nieustannie z różnych stron świata wielu pielgrzymów, aby odkryć pośród zgiełku wielkiego miasta oazę ciszy i modlitwy, oraz by odnowić i pogłębić swój duchowy związek z Matką Nieustającej Pomocy.
Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest ikoną (z greckiego eikon-obraz), a to oznacza, że nie jest on tylko zwykłym wyobrażeniem świętych, ale wizerunkiem, który uobecnia w duchowy sposób osoby na nim przedstawione. Modląc się przed ikoną, namalowaną w stylu bizantyjskim według specyficznych norm technicznych i teologicznych, możemy wniknąć pełniej w misterium Chrystusa i pogłębić nasz osobisty związek z Nim, pod przewodnictwem i w obecności Matki Odkupiciela i naszej.
Ikona Nieustającej Pomocy (malunek na desce 54 cm x 41,5 cm) jest typem Matki Bożej Bolesnej, która jest przedstawiona z Dzieciątkiem, pośród dwóch aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Rączki Dzieciątka obejmują dłoń Matki, a zsuwający się sandałek odkrywa jego stopę. Greckie litery na ikonie wskazują imiona czterech postaci: Jezusa Chrystusa (po prawej stronie głowy Dzieciątka Jezus), Matki Bożej (po obu stronach górnej części obrazu, Archanioła Gabriela (po prawej stronie) i Archanioła Michała (po lewej stronie). Wydaje się, że anonimowy autor ikony chciał wyrazić trwogę Chrystusa, który kontemplując wizję czekającej Go męki, przedstawionej Mu przez aniołów trzymających narzędzia męki, traci w gwałtownym odruchu swój sandał. Te elementy kompozycji uwydatniają rzeczywistość cierpienia i męki Chrystusa. Jednakże obraz podkreśla także Jego zwycięstwo nad cierpieniem i śmiercią, jak to wynika z obecności złotego tła ikony (symbol zmartwychwstania) i ze sposobu, w jaki aniołowie trzymają narzędzia męki. Prezentują je oni bardziej jako trofea zwycięstwa wzięte z Kalwarii w poranek zmartwychwstania, niż jako narzędzia śmierci. Można zatem powiedzieć, że głównym tematem ikony jest męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Centralnym punktem ikony jest spotkanie rąk Matki i Dzieciątka. Prawa ręka Maryi obejmuje Syna, podkreślając w ten sposób człowieczeństwo Chrystusa. Rzeczywistość Wcielenia uwydatniona jest także przez obnażoną stopę Jezusa oraz przez fakt jego przytulania się do Matki, jakby w instynktownym poszukiwaniu ratunku. Maryja jednocześnie wskazuje swą dłonią na Syna Bożego, podkreślając w ten sposób Jego Boską naturę. Jest Ona tu przedstawiona jako hodigitria, ta, która prowadzi do Odkupiciela, do tego, który jest „Drogą, Prawdą i Życiem”. Ona jest naszą Pomocą, wstawiającą się za nami do swojego Syna, który z miłości do nas oddał życie na krzyżu. Gwiazda nad czołem Maryi podkreśla tę Jej ważną rolę w planie naszego zbawienia jako Matki Boga i całej ludzkości.
Informacje zaczerpnięte ze strony internetowej parafii pw. MBNP w Katowicach.